Za protoplastę rodu uważa się Borka I. Pierwsza historyczna wzmianka dotycząca Borków znajduje się w dokumencie dotyczącym praw własności na wyspie Wolin (1186/87 r.), który wymienia Przybysława, syna Borka I. W herbie Borków widnieją dwa wilki. W języku starosłowiańskim „bork” oznaczał wilka. Korzenie rodu to zapewne okolice Kołobrzegu. Borko II pełnił tam funkcje kasztelana kołobrzeskiego. Przed 1271 r. przybył na ziemie nad środkową Regą wraz z trzema synami - Johanesem, Jakobusem i Nicolausem. Rozpoczęto szeroko zakrojoną akcję osadniczą. Lokowano miasta - Łobez, Resko, Węgorzyno i Strzmiele. Obszary te pochodziły prawdopodobnie z nadania księcia Barnima I. Borkowie przez wieki prowadzili niezależną i samodzielną politykę. Byli jednym z najsilniejszych słowiańskich rodów na Pomorzu. Często sprzeciwiali się samemu księciu. Powiat łobeski był dawniej powiatem Borków.

Jednym ze znanym męskim przedstawicieli rodu był Maćko (Matzke) Borko. Wsławił się on jako przydrożny rozbójnik i rabuś. Wraz z towarzyszami napadał na przejeżdżające przez Ziemię Łobeską orszaki kupieckie. Rycerz zaangażował się również w walki z Krzyżakami. Głośnym echem w całej ówczesnej Europie odbiła się akcja porwania księcia Wilhelma z Geldrii w 1388 r., który z zaciężną drużyną podążał do Malborka. W odwecie Krzyżacy napadli na Strzmiele, które było wilczym gniazdem Borków (Wulfvesbergh), zburzyli zamek i spalili miasto. Zniszczono także Łobez. Właściciele tych ziem potwierdzają prawa mieszkańców odnawiając akt lokacyjny w 1400 roku. W XV w. Borckowie zadomowili się na dworze Gryfitów. Są ich przedstawicielami na dworach Europy Zachodniej, kierują Nową Marchią, uczestniczą w podróżach do Ziemi Świętej.

W otoczeniu króla Fryderyka Wilhelma I  był Caspar Wilhelm von Borcke (1704-1749), przyjaciel Woltera, kurator Pruskiej Akademii Nauk. Pierwszy w Niemczech tłumacz Szekspira.

Dzieje Borcków kryły i kryją wiele tajemnic.

Stary słowiański ród. Mówiąc o korzeniach tej rodziny często na Pomorzu Zachodnim posługiwano się porzekadłem „to jest tak stare jak rodzina Borków”.Borckowie, ród rycerski, żyli na pograniczu Pomorza i Branderburgii, w pobliżu granicy z Polską oraz krzyżackich i joannickich grodów Nowej Marchii. W średniowieczu uważali się za udzielnych panów, mieczem dbali o wpływy.Fakty historyczne wskazują, iż ród należał do pomorskich wielmożów. Borkowie zajmowali wysokie stanowiska w urzędach książęcych i w hierarchii kościelnej, byli generałami i ministrami w służbie króla Prus.